KEDİM PITIR
Kedim bir sene önce öldü... keşke yaşasaydı, yaşamasını öyle çok isterdim ki size bunu anlatamam.. İnsan sevdiği bir şeyi kaybettiğinde anlıyor onu ne kadar çok sevdiğini.. Bizim çocukluk evimizde her zaman kedimiz olmuştur. Kedi manyağı kedi aşığıydım ben küçük bir kız çocuğuyken.. Arkadaşlarım bile beni görünce, Kedi Tülin diye çağırırdı.. 8. Yaşında sarışın bir kedim var.. Tüyleri yumuşacık, piti piti bi şey... Sevip sarmalıcam, koruyup kollayacağım diye göbeğim çatlardı... Sonra annemin iş yerinden getirdiği Şiva kedimiz:))) farklı bir havası vardı bu kedinin, yavrusu olunca ona da aynı özen ve sevgiyle yıllarca baktık. Adı boncuk'tu çok akıllı zeki bir kediydi. Resmen bizimle oyun oynar, yakaladığı eşyaları sahibine geri getirirdi.. Odamı benimle paylaşır benimle birlikte uyurdu eşek sıpası:))) Şişman iri tombul tüyleriyle , fıkır fıkır nefesiyle, göbeğimin göğsümün yüzümün üstünde uyumaya bayılırdı hergele. Tabi bir gün oda, öleceğini